A że taki człowiek siedzący pod kocykiem, czytający i popijający ciepłą herbatkę jest leniwy, to chyba wszyscy wiedzą i nie trzeba tego tłumaczyć. Ciepłość podkocykowa sprawia, że nie chce się takiemu człowiekowi wystawić nóg na zewnątrz, chyba że na siku, ale po dodatkową porcję herbaty. Ale jak to mówią „nie samą herbatą człowiek żyje”, więc cytując producenta jogurtów 'przyszedł głód' (w dzisiejszych czasach nie cytuje się już Mrożka czy Bartoszewskiego, który nota bene mi się śnił dziś, ale profesor w rzeczywistości był Różewiczem (wyglądał jedynie jak prof. Bartoszewski), który poprawiał mi wiersz o Mrożku – naprawdę, to mój sen!). No więc gdy głód przyszedł, nie dało się go przepędzić, trzeba było coś zadziałać. Zimność powoli ustępowała głodowi (wygrał, przeklęty!), więc wynurzyłam się spod kocyka. Nawet największy głód świat jednak nie wyciągnąłby mnie na zewnątrz, do cywilizacji, więc zostaje pichcenie w domu, z tego co jest akurat w zapasach. No i co?
Panie i Panowie, ogłaszam się Samozwańczą Królową Kapuśniaku! Czym byłaby jesień czy też zima bez kapuśniaczku, ja się pytam? Co z tego, że Indonezja, co z tego, że palmy! Kapuśniak musi być i basta. Ale, ale... całość przedsięwzięcia nie wyszłaby, gdyby nie:
ja – w końcu ugotowałam najlepszy kapuśniak w wersji indo; nagroda!
mój partner, zwany Mr. I. – za zrobienie kiszonej kapusty. Tak, indonezyjska para rąk ubiła indonezyjską kapustę na polski sposób; nagroda!
mój tata – za podanie przepisu przerobionego na wersję azjatycką (bo „u nas” wszystko się dzieje inaczej); nagroda!
Pani na bazarku, która mi kapustę sprzedała; też nagroda!
Więc teraz pozdrawiam serdecznie w pozycji podkocykowej-książkowej-kapuśniakowej. Magia polskiej zupy w wersji indo przepędziła nawet deszcz.
Ten post jest super babciowy, więc pozdrawiam serdecznie i ściskam wszystkie babcie świata, w tym moje dwie ukochane-polskie-kapuśniakowe babcie! Muah.
M.
